James is 40 jaar en werkt nu iets langer dan 2 jaar bij Tielbeke. Hij is altijd automonteur geweest en daar reed hij al af en toe met grotere aanhangers. Hij haalde revisieauto’s op van verschillende plaatsen. Maar dit was niet het werk wat hij voor altijd wilde blijven doen. Automonteur zijn is zwaar werk, wat lastig vol te houden is tot je 67e. Een vriend van James is ook vrachtwagenchauffeur – die had altijd goede verhalen. Zo kwam James bij Tielbeke terecht. Na een telefoontje met de vraag of Tielbeke kon helpen om zijn vrachtwagen rijbewijs te halen, mocht hij op sollicitatiegesprek komen. “Vanaf het begin toen ik op het hoofdkantoor in Lemelerveld binnenliep, voelde ik me hier op m’n plaats. Het sollicitatiegesprek was kort, maar krachtig. Het voelde van beide kanten goed, dus konden we starten. Een half jaar later had ik mijn rijbewijs gehaald en mocht ik aan de bak. Mooi snel de weg op!”
Qua begeleiding is het bij Tielbeke ook goed geregeld volgens James. “Zodra je begint, word je niet aan je lot overgelaten. De eerste paar keren gaat er een mentor chauffeur met je mee op pad de wagen in en maakt je wegwijs in het distributiecentrum. Maar hij helpt je ook met met de routes, de boordcomputer en het laden en lossen. Dit laatste doen we namelijk met EPT’s (electronic pallet trucks) en dat is de eerste keer een beetje klungelen. Maar, ik ben ontzettend blij dat ze er zijn! We vervoeren vaak zware producten, wat met een handpompwagen niet te doen is. Ik vind mijn werk dan ook niet zwaar. Ik beleef er plezier aan, ben lekker onderweg en heb genoeg afwisseling.”
Vandaag vertrekken we vanuit het distributiecentrum in Heteren. Tijd voor een mooi rondje: van Heteren naar Vlaardingen, Maassluis, Rotterdam en weer terug naar Heteren.
Behendig draait James de vrachtwagen. “Zo kunnen we straks gemakkelijk wegrijden.”. Tijd om de eerste lading naar het filiaal te brengen. “De mensen die bij de locaties werken zijn ontzettend aardig! Ik krijg bijna bij iedere stop wel een kop koffie aangeboden en altijd tijd voor een praatje met. Gezellig!”
James neemt de emballage, ook wel fust genoemd, weer mee terug. “Vanavond in Heteren laden we dit allemaal weer uit. Alles wordt gesorteerd en gerecycled waar het kan.”
Tijd om weer op pad te gaan dus op naar Maassluis! Op de vraag wat James van zijn werk vindt, is hij hier kort over: “Super! Ik ben echt erg blij met mijn werk. De meeste collega’s werken 4 dagen per week maar ik heb ervoor gekozen om 5 dagen per week te werken. Ik kan altijd afbouwen als ik ouder word maar voor nu vind ik dit perfect. Op zondag en maandag heb ik weekend. En soms, als ik een enkele rit rijd, ben ik ook om 15.00 uur alweer thuis. Dat is prima te doen!
Ik kies er ook voor om iedere dag gewoon thuis te eten, ook als ik een wissel rit (2 op een dag, dus een dag van 5.00 uur tot ongeveer 19.00uur) heb. Dat is echt quality time en zorgt er ook voor dat ik gezond en lekker eet. Toch beter dan onderweg ergens bij een wegrestaurant te zitten.“
Zeg James: wat is dan het leukste aan je werk?
“De veelzijdigheid en afwisseling! Elke dag is weer een verrassing waar je naartoe gaat. Ik heb nog steeds niet ieder filiaal in Nederland of België gehad en ik rijd ook niet vaak dezelfde routes. Moet je nagaan op hoeveel mooie plekjes je komt.”
Zo ben ik wel eens naar Bastogne gereden in België, dwars door de Ardennen, richting de Franse grens. Prachtig.
Of Oostende, ook erg mooi. Je voelt je vrij, je rijdt op je eigen tempo en bepaalt je eigen pauzes. Je kunt stoppen op de mooiste plekjes. Ik waardeer dat echt van mijn werk
“Ik vind alles bij Tielbeke zelf ook goed geregeld. We hebben goed materiaal en goede wagens. Door Covid-19 hebben we al een tijdje geen echte feestjes meer gehad maar die worden wel echt gegeven. Zoals een Oktoberfest, een kerstmarkt en in de zomer vieren we een feestje met een hapje en een drankje en krijgen we toffe cadeaus van Tielbeke. Het is een familiebedrijf en dat merk je echt. Ze zorgen goed voor hun werknemers en je voelt je gewaardeerd. Ik ben ook trots dat ik hier aan het werk ben.”
De weg wordt vervolgd naar Rotterdam. Hier is het druk op straat en er is geen speciale plek om te laden en te lossen. Ook dit is onderdeel van het vak! James keert de vrachtwagen vakkundig op een kruispunt en zet ‘m netjes en aan de kant. Om te zorgen dat mensen niet tegen de laadklep aanrijden of fietsen zet James er een pallet met vracht achter. Die zien de mensen wel altijd, dus is het veilig. Zo kan hij veilig alles in- en uitladen van en naar het filiaal.
Er gaat zo’n 245 liter diesel in de tank! Da’s niet mis. Maar tanken gaat natuurlijk een stuk sneller dan met een personen auto. Nu kan de collega die deze wagen morgen mee krijgt direct op pad. “Dat doe je voor elkaar!’
Terug in Heteren parkeert James de vrachtwagen aan het dock. Bak open en naar achteren. We lopen naar binnen om de emballage (fust) eruit te halen. James laadt zijn pallets uit en veegt de bak nog even schoon. Alles is weer netjes en klaar voor de volgende rit morgenvroeg!
Door Evelien Wolting – Collega Daan rijdt voornamelijk winkeldistributie diepvries en heeft het flink naar zijn zin als vrachtwagenchauffeur bij Tielbeke. Middels het opleidingstraject is hij de afgelopen jaren gegroeid van leerling tot vakbekwaam chauffeur CE. Ik mocht een dagje meerijden met deze vlotte collega.
In Raalte stap ik bij het distributiecentrum op om vandaag met collega Daan mee te rijden. Doorgaans rijdt hij als vrachtwagenchauffeur winkeldistributie diepvries maar af en toe ook zogeheten EFC. Dit zijn de boodschappen die de consument online besteld heeft maar die door de supermarktfilialen zelf uitgereden en bezorgd worden.
Daan heeft de karren met boodschappen voor maar liefst elf supermarktfilialen al geladen zodat we direct op pad kunnen. We rijden meteen door naar het eerste losadres in Lochem en ik heb dan ook genoeg tijd om mijn vragen op hem af te vuren.
Al van jongs af aan wist Daan dat hij vrachtwagenchauffeur wilde worden. “Regelmatig reed ik een rit met mijn vader mee. Hij vervoerde melk vanaf boerderijen naar zuivelfabrieken en hierdoor zag ik wat voor vrijheid je hebt in je werk als vrachtwagenchauffeur. Dat wilde ik ook! Sinds 2016 werk ik bij Tielbeke en heb ik intern de opleiding gevolgd tot vakbekwaam vrachtwagenchauffeur. Ik ben begonnen in het collivak in het crossdock. Hier mocht ik pakketten scannen en sorteren op postcode. Daarna ben ik al snel vrachtwagens gaan laden en lossen totdat ik zelf mocht gaan rijden op de bezorgbus. Vele jaren heb ik rijervaring mogen opdoen met het rijden van stukgoed. Eerst op de bezorgbus, daarna op de bakwagen en toen ik eenmaal rijbewijs CE had heb ik ook met de trekker-oplegger combinatie enige tijd stukgoed gereden. Ongeveer twee jaar rijd ik nu winkeldistributie en met name diepvries.”
“Regelmatig reed ik een rit met mijn vader mee en hierdoor zag ik wat voor vrijheid je hebt in je werk als vrachtwagenchauffeur.”
Daan is lekker aan het kletsen onderweg en verteld al dollend dat hij ondertussen beroepstoerist is geworden. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik Daan aan en vraag hem wat hij hiermee bedoelt.
“Van winkeldistributie wordt veelal gedacht dat je via de snelweg of autoweg van filiaal naar filiaal rijdt. Dit komt natuurlijk wel voor maar zo’n rit als vandaag is een mooi voorbeeld. We starten in Raalte en via de autoweg rijden we in één ruk door naar Lochem. Van hieruit rijden we eigenlijk alleen maar binnendoor via provinciale wegen naar onder andere Neede, Groenlo, Aalten en Tolkamer. Je komt hierdoor op werkelijk de mooiste plekken, van bosrijk gebied tot mooie toeristische dorpen. En tussendoor mag je nog goederen lossen en flauw zeuren met de medewerkers van de filialen. Vandaar de term beroepstoerist!”, zegt Daan lachend.
Bij de supermarktfilialen waar we komen om te lossen, is Daan net zo amicaal tegen de medewerkers als dat hij tegen mij is. “Ik kom hier regelmatig en heb inmiddels een band opgebouwd met deze mensen. Dat vind ik ook het allerleukst aan mijn werk; Omgang met mensen, gezelligheid bij de filialen waar ik kom en het rijden met een mooi groot voertuig.”
Eenmaal weer onderweg vertelt Daan dat hij ook weleens overnachtingsritten maakt als hij bijvoorbeeld naar het grensgebied van België en Frankrijk moet. “Af en toe behoort een overnachtingsrit erbij. Deze afwisseling in mijn werk vind ik leuk en vaak op de overnachtingslocaties kom ik regelmatig dezelfde collega’s tegen. Ik houd van slap ouwehoeren en gezelligheid en tijdens deze avonden komt dit regelmatig aan bod!. Dat vind ik ‘Typisch Tielbeke’, gezelligheid en lekker ouwehoeren met collega’s. Maar ook elkaar helpen als je er zelf niet uitkomt.
“Dat vind ik ‘Typisch Tielbeke’, gezelligheid en lekker ouwehoeren met collega’s. Maar ook elkaar helpen als je er zelf niet uitkomt.”
Met inmiddels al bijna een werkdag achter ons, valt mij op dat Daan niet veel eet in de cabine. “Ik ga straks even wat lekkers halen. Dat is het voordeel van het rijden van winkeldistributie! Ik heb vaak mijn koelkast goed gevuld met eten en drinken. Maar mocht ik onderweg toch stoppen om iets lekkers op te halen, dan koop ik nog weleens een frikandelbroodje. Mijn generatie is er mee opgegroeid!”, vertelt Daan lachend.
Ik ben benieuwd of Daan ook veel van huis is, ook omdat hij weleens overnachtingsritten heeft. “Bij Tielbeke is een wekelijkse vrije dag heel gewoon. Ik werk fulltime en ben elke dinsdag vrij. Om de twee weken rijd ik ook op zaterdag maar dit zijn op zich niet heel gek lange dagen. Ik ben mooi op tijd thuis om weekend te kunnen houden.”
Door Evelien Wolting – Collega Marko is op het eerste gezicht een voorbeeld van ruwe bolster, blanke pit! Hij weet van aanpakken maar heeft zijn hart op de goede plek. De juiste balans tussen werk en privé zorgen er voor dat hij al vele jaren met plezier als vrachtwagenchauffeur winkeldistributie rijdt bij Tielbeke.
Wanneer ik Marko ontmoet bij het EFC distributiecentrum van een bekend supermarktketen, heeft hij er al een halve werkdag opzitten. Hij vertelt dat hij diezelfde nacht rond vier uur begonnen is met het laden en vervolgens uitrijden van online bestellingen van de supermarktklanten naar de diverse supermarktfilialen. Ook de tweede rit van Marko zal uit dezelfde soort lading bestaan.
Wanneer we in de vrachtwagen stappen is het eerste wat mij opvalt dat de cabine er spic en span bij staat. Geen stofje te bekennen! “Ik rijd altijd met dezelfde voertuigcombinatie en heb graag een schone en opgeruimde werkomgeving. Aan het einde van mijn werkweek rijd ik naar de wasstraat van Tielbeke in Lemelerveld om de trekker-opleggercombinatie te wassen. Ook de cabine krijgt dan een grondige schoonmaakbeurt. Zelfs de oplegger wordt niet overgeslagen en maak ik niet alleen bezemschoon, ook eventuele stickers die van de klapkratten zijn afgevallen verwijder ik van de bodem. Op mooi materiaal moet je zuinig zijn!”
”LEKKER RIJDEN EN DIE VRIJHEID ONDERWEG, MAAKTEN MIJ ENTHOUSIAST VOOR DIT VAK.”
Marko zit zelfverzekerd en relaxt achter het stuur. Ik ben dan ook benieuwd naar zijn verhaal. Waarom heeft hij voor het chauffeursvak gekozen?
“Mijn oom was vrachtwagenchauffeur en ik mocht vroeger eens met hem meerijden. Superspannend vond ik dat maar ik was ook meteen bij de eerste rit om! Lekker rijden en die vrijheid onderweg maakten mij enthousiast voor dit vak.”
Inmiddels rijdt Marko al vele jaren winkeldistributie en hij geeft aan dat zelfs zijn zoon besmet is met het chauffeursvirus!
“Ik heb een dochter en een zoon en zij reden van kinds af aan met enige regelmaat met mij mee. Inmiddels is mijn zoon nu ook vrachtwagenchauffeur en stiekem ben ik best wel trots dat hij zo bekwaam zijn vak uitvoert!”
Ook in zijn vrije tijd mag Marko graag naar vrachtwagens kijken. Enthousiast begint hij te vertellen dat hij en zijn vrienden enorm uitkijken naar het Truckstarfestival. “Vrienden van mij hebben een oplegger omgebouwd zodat er zelfs een apart slaapvertrek in zit. Handig voor gezellige weekenden met elkaar én met het gezin om naar bijvoorbeeld Truckstar te gaan!”
”MIJN OOM WAS CHAUFFEUR EN IK MOCHT VROEGER MET HEM MEERIJDEN. SUPERSPANNEND VOND IK DAT, MAAR IK WAS OOK METEEN OM BIJ DE EERSTE RIT!”
Na ook het tweede filiaal in Lelystad te hebben bezocht, rijden we door naar Urk. Hier zijn we ruimschoots op tijd klaar met lossen. Marko geeft dan ook aan dat we hier een bak koffie gaan drinken. In de kantine van de supermarkt worden we vriendelijk ontvangen en mogen wij plaatsnemen om onze koffie te nuttigen. Hier vertelt Marko dat hij heel blij is met zijn werkrooster. “Ik werk standaard vier dagen per week met een vaste vrije dag. Dan ga ik vaak wat leuks ondernemen samen met mijn vrouw. Ook zorgt de planning ervoor dat ik na een werkdag op tijd thuis kan zijn. Zo kan ik het avondeten verzorgen voor mij en mijn gezin. Hierdoor vind ik het ook prima dat ik soms benaderd word om een extra rit te rijden. Een beetje geven en een beetje nemen zorgt voor de juiste balans tussen werk en privé!”
Door Evelien Wolting – Vrachtwagenchauffeur Paul is een bekend gezicht binnen Tielbeke door o.a. het item Medewerkers Vertellen.
Ruim drie jaar geleden schoof Tielbeke al eens bij hem en zijn gezin aan, aan tafel. Nu mag ik een dag met Paul meerijden om een indruk te krijgen van een werkdag als vrachtwagenchauffeur.
Ik rijd het terrein op van het distributiecentrum van een supermarktketen in Deventer, wanneer ik de herkenbare wagen van collega Paul al zie aankomen. Paul zwaait en wenkt naar mij dat ik al bij hem de vrachtwagen kan instappen. “Wat een timing dat we allebei tegelijk aan komen rijden. Leuk dat je vandaag met mij meegaat!”, zegt Paul vrolijk.
Ik feliciteer Paul nog met de geboorte van dochter Vayén, sinds twee maanden de nieuwste telg in de familie Brinkman. “Na drie jongens was het hoog tijd voor een meisje!”, vertelt Paul trots. “Nu is het gezin echt compleet!”.
Paul is onlangs veranderd van standplaats Raalte waar hij als chauffeur CE winkeldistributie diepvries reed. Nu rijdt hij vanaf standplaats én woonplaats Deventer winkeldistributie. “Ik vind het prettig dat ik nu dichtbij mijn werk woon en op de fiets naar mijn werk kan gaan. Hierdoor heb ik nóg meer tijd om met mijn gezin door te brengen!”
Ondertussen heeft Paul de vrachtwagencombinatie al aan een dock gezet en lopen we samen naar binnen naar de planning van het distributiecentrum. “Dit wordt mijn tweede rit voor vandaag en bij de planning moet ik informeren waar ik vanochtend naartoe mag rijden. Zodra dat bekend is kan ik gaan laden, kunnen we nog een bakje koffie doen in de kantine en gaan we op weg naar het losadres.” Paul is vanmorgen al vroeg begonnen om een eerste rit te rijden naar supermarktfilialen in Ommen en Heino en heeft er al een halve werkdag op zitten. Bij de planning vraagt Paul of er rekening gehouden kan worden dat hij een korte rit kan maken. Vandaag komt er namelijk ook een filmmaker mee om Paul tijdens zijn werk te filmen voor onder andere de website van Tielbeke en diverse social media kanalen.
We hebben geluk, want een enkele rit naar Harderwijk ligt al klaar voor ons! Paul bedankt de planner vriendelijk en legt vervolgens aan mij uit waar hij zoal de goederen moet verzamelen voor het losadres in Harderwijk. “Eerst gaan we de gekoelde producten laden. Zodra dat is gebeurd, rijd ik naar een ander dock om de houdbare producten te kunnen laden. Fysiek is het absoluut geen zwaar werk omdat alles met een EPT geladen wordt.”
Wanneer Paul eenmaal is begonnen met het laden van de pallets met goederen, komt er een collega naar ons toe gelopen. Met grote regelmaat zijn de chauffeurs coördinatoren Marcel en Edward aanwezig op de standplaatsen om een praatje te kunnen maken met de chauffeurs. Zij zijn het aanspreekpunt voor Tielbeke chauffeurs zoals Paul, om zaken te bespreken rondom het werk maar ook wanneer er privéomstandigheden zijn die mogelijk invloed kunnen hebben op het werk.
Na wat kletspraat gaat Paul weer verder met het laden en ook ik maak nog even een praatje met de chauffeurs coördinator.
Nadat Paul de laatste pallet heeft geladen, controleert hij nogmaals de vrachtbrief en geeft hij aan dat we een bakje koffie kunnen gaan doen. In de kantine spreken we nog meer Tielbeke collega’s en enkele chauffeurs van de supermarktketen. Er is grote belangstelling voor Paul en ons gezelschap, want ondertussen is de filmmaker al begonnen met wat shots te maken.
Na een tijdje in de kantine te hebben gezeten met leuk gezelschap, vraag ik aan Paul of we al bijna op weg moeten. “De eerste rit met goederen moet altijd op een vastgestelde tijd geleverd zijn bij de filialen. Een tweede rit rijden hoeft namelijk niet altijd op gezette tijden, zolang de goederen maar voor sluitingstijd geleverd zijn. Ik ben dan echt relaxed aan het werk maar doe zeker niet minder mijn best. En daarnaast moet ik natuurlijk ook pauzes houden en mijn rust- en rijtijden naleven. Daar zijn we nu mee bezig!”, grapt Paul.
Onderweg naar Harderwijk in de cabine vertelt Paul nogmaals hoe blij hij is, nu hij vanuit Deventer winkeldistributie kan rijden. Ik werk 36 uur per week en heb een vaste vrije dag. Tijdens een werkdag begin ik vroeg en ben doorgaans ook vroeg in de middag weer op de standplaats. Hierdoor kan ik zelf mijn kinderen van school of van de opvang ophalen. Echt ideaal!”
“Ook het werk zelf is enorm prettig! Ik spreek veel collega’s en bij het dc en de filialen zijn de medewerkers allemaal even vriendelijk.”
“Ik vind het prettig dat ik nu dichtbij mijn werk woon en op de fiets naar mijn werk kan gaan. Hierdoor heb ik nóg meer tijd om met mijn gezin door te brengen!”
De tijd vliegt enorm voorbij. Paul kletst lekker een eind weg en voor we het weten komen we al aan bij het winkelfiliaal in Harderwijk. We hebben een flinke lading bij ons want de Paasdagen staan voor de deur. Paul laat de vracht zien aan één van de winkelmedewerkers en vraagt waar het allemaal neergezet mag worden. “Ik kan de pallets wel voor het magazijn neerzetten en het vervolgens aan het winkelpersoneel overlaten maar ik help ze liever. Door op voorhand al bij hen te informeren waar ze het liefst de vracht willen hebben staan heb ik niet alleen de oplegger snel leeg, maar is het winkelpersoneel altijd blij met mijn komst en zijn ook zij behulpzaam! Je moet er samen een leuke werkdag van maken.”
Paul is ruim een uur bezig om te lossen en als hij eenmaal klaar is vraagt hij aan een winkelmedewerker of er ook nog emballage is wat hij mee kan nemen. Die laat aan hem zien wat er allemaal mee retour mag. Een grote zak met lege flessen, papierafval en enkele karren kunnen mee terug naar het distributiecentrum in Deventer. “Er is bij het distributiecentrum een vast punt waar de emballage verzameld wordt. Bij elk filiaal vraag ik altijd of ik het mee retour kan nemen.”
Op de terugweg naar Deventer rijden we langs De Veluwe. “Mooi hé, die omgeving! Dat is ook een voordeel van mijn werk, op de meest mooi plekken rijden van Nederland.”, zegt Paul. “Soms kom je hier reeën en zwijnen tegen die oversteken. Ik let daardoor nog eens extra op mijn snelheid en houd de omgeving goed in de gaten.”
Weer aangekomen bij het distributiecentrum ziet Paul dat het wat drukker is bij de emballage en geeft aan dat hij nog wel even zal moeten wachten. “Ik heb geen haast hoor en zie daar toevallig nog een andere strijder, een Tielbeke chauffeur, en zal samen met hem rustig wachten totdat we de emballage kunnen lossen. Kan jij alvast beginnen met je weekend!”
Door Evelien Wolting – Als ik collega Frank, chauffeur fijnmazige distributie bij Tielbeke, enige tijd geleden bel om hem te vragen of ik hem binnenkort mag interviewen tijdens een ontbijt op kantoor reageert hij opgetogen! “Waar heb ik dat aan te danken en vanwaar dat de keuze op mij is gevallen?”, zegt hij een beetje overrompeld. Ik geef bij hem aan dat de collega’s van Planning en Personeelszaken zeer over hem te spreken zijn en hebben aangegeven dat hij een enthousiaste chauffeur is die passie voor het vak heeft. “Beide kan ik niet ontkennen en een goed ontbijt zal ik zeker niet afwijzen!”, geeft Frank lachend aan. En zo zaten Frank en ik halverwege februari om half acht ’s ochtends aan een uitgebreid ontbijt op kantoor…
“Wat een luxe zeg, zo voor aanvang van mijn werkdag, ziet er lekker uit!”. Frank kijkt verlekkerd naar het ontbijt en ik vraag aan hem tegenover mij plaats te nemen. Ik informeer of hij al een idee heeft hoe zijn werkdag er vandaag uitziet. “Nee geen idee, ik loop straks langs de planning om de rittenlijst op te halen. Negen van de tien keer rijd ik in de omgeving van Twente. Dat vind ik ook het leukste om te rijden want mijn roots liggen in Wierden en ken het redelijk op mijn duimpje. En hierdoor ben ik ook op tijd weer thuis zodat ik de avond voor mijzelf heb of iets leuks kan ondernemen met mijn vrouw”.
Frank geeft daarnaast aan dat hij vaak een grote hoeveelheid adressen heeft om te lossen per dienst. “Ik mag graag rijden, begrijp mij niet verkeerd. Maar 200 kilometer achtereen rijden heb ik vroeger veel gedaan en dat heb ik op een gegeven moment wel gezien. Doe mij maar diverse ritten zodat ik overal kom en ook genoeg tijd heb om mijn pauze en rusttijd te nemen. Dit zorgt bij mij ervoor dat ik geen stress in mijn werk ervaar.”
Collega Frank start met een kop thee en belegt een bol met ham en kaas. Zichtbaar genietend van het ontbijt vertelt hij dat hij normaal gesproken de dag niet op deze manier begint. “Vaak start ik met koffie en eet wat later op de ochtend, maar hier kan ik wel aan wennen hoor! Tijdens de vakantie ontbijt ik graag uitgebreid, bijvoorbeeld een Oostenrijks ontbijt is heel lekker.”
Voordat Frank bij Tielbeke als chauffeur fijnmazige distributie kwam werken, kende hij de organisatie al wel. Als charter werd hij via zijn toenmalige werkgever al regelmatig uitgeleend aan Tielbeke. Doordat Frank graag wilde werken voor een vaste opdrachtgever en het wagenpark en materieel als zeer goed heeft ervaren, heeft hij contact gezocht met Tielbeke. “Binnen een week was het rond! Maar goed ook want nog geen twee dagen later bleek dat de organisatie waar ik 15 jaar voor gewerkt heb, failliet was gegaan. Alsof het zo had moeten zijn.”
Dat het vak van stukgoedchauffeur een actieve baan is heeft zelfs Frank flink onderschat. “Op een gegeven moment ben ik zelfs iets afgevallen! Toen ben ik een FitBit gaan dragen en werd het opeens duidelijk waar het aan lag.” Glimlachend vertelt Frank dat hij minimaal 10 kilometer per dag loopt tijdens een werkdag. En dat is zelfs op een relatief rustig dag! Goed eten is dus een must voor een stukgoedchauffeur.
Nadat Frank een laatste eitje heeft gepeld en deze vervolgens opeet ruimt hij keurig de tafel af. “Dit is het minste wat ik kan doen na zo’n goed begin van de werkdag!”. Ik loop vervolgens met hem mee naar beneden richting planning en bedank hem voor het leuke gesprek. “Ik zal eens aan de planners vragen of zo’n ontbijt niet vaker ingepland kan worden” zegt hij gekscherend.
Door Evelien Wolting – Vlogger, hobbykok, familieman en trucker; chauffeur Mathijs Zantingh is een man die je zeker niet in een hokje kan stoppen. In 2016 begonnen als bezorger bij Tielbeke AH Online en inmiddels doorgegroeid tot chauffeur CE. Mathijs rijdt voornamelijk Dedicated Transport met standplaats Zwolle.
Ik sta om 3.15 uur bij de receptie te wachten in het distributiecentrum van een grote supermarktketen als Mathijs mij begroet. “Heb je er zin in en ben je er klaar voor om gezellig mee te gaan?”. Mathijs kijkt mij geamuseerd aan en gebaart dat ik met hem mee mag lopen om de sleutel van de vrachtwagen op te halen waar wij vannacht samen mee gaan rijden. “Ik begin altijd graag meteen met mijn werk dus we gaan de trekker met oplegger alvast ophalen en koppelen aan het dock”. Als ik aan Mathijs vraag of hij niet eerst rustig de dienst begint met een bak koffie geeft hij aan dat hij dat liever doet nadat hij de vracht heeft geladen, maar voordat hij begint met rijden.
We lopen verder het terrein op en stappen samen in de vrachtwagen, die is voorzien van een gekoelde oplegger. Mathijs start vervolgens e.e.a. op, zoals de boordcomputer en de tachograaf, om zijn rit te kunnen beginnen. Ik kijk nieuwsgierig rond in de cabine en zie veel persoonlijke spullen zoals foto’s van zijn vrouw en dochters. “Die twee prachtige dames zijn mijn dochters, de tweejarige Ella en Vere van 7 maanden” zegt Mathijs trots en wijst naar de meisjes op de foto’s. Ik merk op dat hij nog jonge kinderen heeft en vraag hem of het niet lastig te combineren is, vader zijn en het chauffeursvak. “Tielbeke houdt enorm rekening met je wensen! Als vader wil ik ook graag tijd doorbrengen met mijn gezin en met een vierdaagse werkweek kan ik ze meestal zelf naar bed brengen en een dikke knuffel geven”.
Inmiddels heeft Mathijs de vrachtwagen gekoppeld aan het dock en stappen we uit om naar binnen te gaan in het distributiecentrum. Als eerste valt mij de kou op!
“Het is hier ongeveer 2 graden Celsius om de versproducten gekoeld te kunnen transporteren. Straks drinken we een heerlijk bakje koffie zodat je je kunt opwarmen” grapt Mathijs. De eerste vracht bestaat uit circa 51 rolcontainers die hij samen met een medewerker van het distributiecentrum aan het laden is. De medewerker scant alle rolcontainers en Mathijs zet deze vervolgens geordend in de oplegger. Voor de veiligheid tijdens het transport zie ik dat hij de laatste rij containers afsluit met balken. “Tijdens het optrekken en afremmen wil je niet dat de containers beginnen te rollen in de oplegger, met deze balken blijven ze netjes op de plek staan”. Ik vraag aan Mathijs hoeveel zendingen wij gaan doen met deze vracht. “Zoals je kunt zien is de oplegger bijna volledig vol, dit is bedoeld voor één filiaal”.
Als hij klaar is met laden lopen we weer gezamenlijk naar buiten en rijdt Mathijs de vrachtwagen iets van het dock om de oplegger te kunnen afsluiten en verzegelen. Even verderop parkeert hij de vrachtwagen zodat wij ons bakje koffie in de chauffeurskantine kunnen gaan nuttigen. In eerste instantie zijn wij de enige aanwezigen maar na enkele minuten loopt het opeens vol met nog meer chauffeurs, waaronder ook enkele collega’s van Tielbeke. Ze begroeten ons allemaal enthousiast en kletsen onderling gezellig met elkaar. Als de koffie op is wensen wij iedereen een fijne werkdag en lopen wij naar de vrachtwagen. Als we beginnen te rijden vraag ik Mathijs of hij vaker gezelschap mee heeft in de cabine. “Ja zeker! Afgelopen jaar zijn een aantal vrienden met mij mee geweest en zelfs mijn zusje en mijn moeder! Mijn vader is ook chauffeur en ik kom hem met enige regelmaat tegen. Hij is op zondag vrij en dan vraag ik hem weleens gekscherend of hij nog zin heeft om te gaan werken en met mij mee wil rijden”. Mathijs heeft dit nog niet gezegd of wij passeren een andere vrachtwagen op het terrein waar zijn vader in blijkt te zitten. Enthousiast zwaait hij naar zijn vader en zegt vol trots dat het niet alleen een lieve man is maar ook een fantastische chauffeur. “Mijn vader heeft mij enthousiast gemaakt voor dit prachtige vak en mede dankzij hem ben ik Dedicated Transport gaan rijden”
We vervolgen onze rit en met groot gemak bestuurt Mathijs het voertuig over N-wegen naar een filiaal in Ommen. Daar aangekomen meldt hij ons aan en de roldeur gaat open. Mathijs stapt in de vrachtwagen en manoeuvreert deze behendig naar binnen om te kunnen gaan lossen. Twee supermarktmedewerkers assisteren Mathijs tijdens het lossen. De rolcontainers zet Mathijs op de laadklep en de supermarktmedewerkers halen deze er vervolgens af. Ik zie dat de laatste containers wat zwaarder zijn omdat deze veelal aardappelen en sinaasappels bevat maar Mathijs lijkt hier geen moeite mee te hebben. “Een goede workout op deze vroege ochtend”, zegt hij lachend. Als de vracht gelost is en de retouren ingeladen zijn, krijgen wij heel vriendelijk koffie aangeboden van de medewerkers en stappen wij weer in. Met een tussenstop om de retouren te lossen, rijden we terug naar het distributiecentrum. De eerste zending zit erop!
Aangekomen bij het distributiecentrum rijden we nu naar een andere zijde waar Mathijs vertelt dat wij nu houdbare producten gaan laden. Binnen staat weer een medewerker van het distributiecentrum ons op te wachten om Mathijs te assisteren bij het laden. Ditmaal zal de vracht gelost gaan worden bij twee filialen, namelijk Borger en Assen.
Wanneer wij onze rit weer vervolgen vraag ik of hij het werk als chauffeur al lang doet. “Nee, ik heb hiervoor in de zorg gewerkt. Na mijn studie Sociaal Maatschappelijk Dienstverlening heb ik een tijd gewerkt met dak- en thuislozen en verslaafden. Ik deed dit werk op basis van een flexcontract en vanwege bezuinigingen moest ik minder uren gaan werken. Daardoor ben ik ook aan het werk gegaan als bezorger bij Tielbeke AH Online en werd mijn interesse gewekt voor het chauffeursvak. Middels het zij-instroomtraject bij Tielbeke kreeg ik de kans om mij te kunnen ontwikkelen als chauffeur en heb een tijd op de bakwagen gereden. Ik wilde graag doen wat mijn vader ook doet en heb toen al snel mijn CE-rijbewijs behaald en mocht aan de slag als chauffeur Dedicated Transport”.
Onderweg naar een supermarktfiliaal in Borger komen wij op de A28 veel ander vrachtverkeer tegen en met grote regelmaat zie ik Mathijs de chauffeurs groeten. “Doordat ik op diverse plekken in het land kom en bijvoorbeeld in de kantine aan het lunchen ben, spreek je ook andere collega chauffeurs die je op de weg weer tegenkomt, ik groet ze dan ook altijd! Over eten gesproken, Mathijs vertelt dat hij naast chauffeur ook hobbykok is.
Het lossen in Borger en Assen gaat eigenlijk op dezelfde manier als de eerste rit. Bijzonder aan het filiaal in Assen is dat het een laaddock heeft. Hierdoor kunnen de rolcontainers eenvoudig vanuit de oplegger, via de laadklep, zo door gerold worden naar het magazijn. Op de terugweg maken we nog een laatste keer een stop bij het retourendepot. De laatste rit begint bij een organisatie in Zwolle waarbij dit bedrijf zelfstandig de oplegger zal laden. Van hieruit rijden we door naar het warehouse van Tielbeke in Zwolle. Onze collega’s ontvangen ons hartelijk en zijn nieuwsgierig waarom ik mee ben en wat ik er van vind, zo’n dag mee met een chauffeur.
Onze dag samen eindigt wanneer rond 15.00 uur Mathijs weer het terrein oprijdt van het distributiecentrum waar wij ook de dag begonnen zijn. Binnen vult hij nog enkele formulieren in en stuurt zijn manifesten door. “Nou? Vond je het wel gezellig en heb je een goed beeld gekregen wat een chauffeur zoal doet op een werkdag?” vraagt Mathijs mij als wij naar het parkeerterrein lopen waar onze auto’s staan. Ik bedank hem voor een enorm leuke dag en vooral zijn openheid, waarbij af en toe zijn gevatte humor de hoek om komt kijken. Best wel zwaar en lang zo’n dag, geef ik nog bij hem aan. En ik heb nu nog meer respect gekregen voor dit prachtige vak, want dat is het zeker!
Zodra de 31-jarige vrachtwagenchauffeur Paul Brinkman thuis komt van zijn werk staat hem een gezellige drukte te wachten. Terwijl zijn vrouw Linda roert in een grote pan chili con carne hebben tweelingbroertjes Milan en Levi (5) en jongste zoon Jari (2) de grootste lol om hun zonnebrillen. Die dragen ze op de kop en dat moet iedereen natuurlijk zien. Als ook de hond een aai heeft gehad is het tijd om aan tafel te gaan. Vandaag gezellig met het hele gezin. Dit is niet altijd het geval, want zowel Paul als zijn vrouw zijn soms laat thuis. Als vrachtwagenchauffeur maakt Paul geregeld lange dagen. De Deventenaar staat om 4 uur ‘s ochtends op en weet nooit precies hoe laat hij thuis komt. Zolang hij maar op tijd thuis is om zijn kinderen naar bed te brengen heeft hij er vrede mee. “Dat moment is voor mij heel belangrijk,” vertelt Paul terwijl hij lachend een stuk rijst uit de wenkbrauw van Levi plukt.
Bij zijn vorige baan lukte dit niet altijd. Paul werkte in ploegendienst waardoor hij zijn kinderen soms drie dagen achter elkaar niet zag. “Dat ging me echt tegenstaan”, vertelt Paul. Hetzelfde geldt voor de kou van de diepvriescel waarin hij jarenlang werkte. “Het is daar altijd -23 graden. Dat houd je niet je hele leven vol. Ik kreeg steeds meer klachten en ging met tegenzin naar mijn werk. Het werd tijd voor wat anders.”
Zodoende bezocht Paul een banenmarkt in Zwolle, waar hij de stand van Tielbeke tegenkwam. Al van kinds af aan wilde Paul eigenlijk vrachtwagenchauffeur worden, maar het is er nooit van gekomen. Toen Paul zag dat hij zich bij Tielbeke kon laten omscholen twijfelde hij dan ook geen moment. “Ik heb mij ter plekke aangemeld en nog diezelfde avond mijn C.V. opgestuurd. Een week later mocht ik op gesprek komen.” Een jongensdroom komt uit.
Nu geniet Paul dagelijks van zijn werk als vrachtwagenchauffeur. “De vrijheid, dat vind ik het mooiste,” vertelt Paul. “En dat ik overal in Nederland kom.” Zijn mooiste rit reed hij in Zeeland, waar hij genoot van de natuur, de kleine dorpjes en smalle straatjes. Paul heeft duidelijk zijn plek gevonden. “Ik had dit veel eerder moeten doen.”
Ook zijn vrouw Linda is het hiermee eens. Paul is zichtbaar vrolijker sinds hij bij Tielbeke werkt. “Maar”, geeft ze toe, “het is wel lastig dat ik nooit weet hoe laat hij thuis is. Het is een heel geregel soms.” Zelf zou Paul ook graag vaker mee willen eten, zoals vanavond. “Natuurlijk heb ik dat het liefst”, erkent hij. “Maar iedere baan heeft zo zijn nadelen. En ik zit hier echt op mijn plek, dus mij hoor je niet klagen.”
Zijn enthousiasme weet Paul ook over te brengen op de tweeling, die smult van de verhalen over papa’s werk. Vooral als er iets stuk is hangen ze aan zijn lippen. En als er dan een keer iets mis is met de gezinsauto, noemen ze alle onderdelen op. ‘Zijn het de remmen? Is het de versnelling? Zijn het de schokbrekers?’ De jongens lijken ware monteurs in spé.
Ook zijn ze al eens een dagje mee geweest in de vrachtwagen. Maar of ze later zelf ook vrachtwagenchauffeur willen worden, dat weten de jongens nog niet. Voor nu zijn er in ieder geval veel belangrijkere zaken. De borden zijn namelijk leeg en de speeltuin wacht. Na goedkeuring van Linda stormt de tweeling snel van tafel.
Als alle rijstkorrels zijn opgeruimd speelt Paul ook nog even met de jongens. Een moment waar hij echt van geniet. En zodra de kleintjes op bed liggen drinkt hij graag nog een kop koffie met zijn vrouw. Maar, niet tot laat, want het is weer vroeg dag. Behalve op vrijdag. Dan zijn Paul en Linda allebei vrij. De vierdaagse werkweek ziet Paul dan ook als een groot voordeel. “Lange dagen of niet, die vrije dag maakt alles weer goed.”
Door Evelien Wolting – Enkele jaren geleden bij Tielbeke begonnen met de BBL-opleiding logistiek medewerker en gewerkt als loods medewerker, inmiddels mag de 18-jarige Martijn Russcher zichzelf nu trotse vrachtwagenchauffeur noemen en rijdt hij stukgoed door heel Nederland. Maar uitgeleerd is hij nog lang niet en hij heeft dan ook grootse plannen voor de toekomst en zijn carrière bij Tielbeke!
“IK HEB VEEL ERVARING OPGEDAAN ALS LOGISTIEK MEDEWERKER OP HET TERREIN VAN TIELBEKE OM MET DE VRACHTWAGEN EFFICIËNT TE KUNNEN MANOEUVREREN”.
Als ik Martijn vraag of hij kan aangeven waarom hij destijds juist voor Tielbeke koos en niet voor een andere werkgever reageert hij glimlachend. Vervolgens geeft hij aan dat tijdens een Open Dag bij Deltion College in Zwolle Tielbeke met een stand stond. “Mijn broer heeft een soortgelijk leertraject gevolgd, maar dan via een uitzendbureau, en dit viel hem zo tegen dat hij mij adviseerde om intern bij een transportbedrijf de opleiding te volgen”. Vanwege een positieve eerste gesprek tijdens de Open Dag was Martijn meteen al enthousiast en niet veel later meldde hij zich dan ook aan voor de BBL-opleiding. Ongeveer twee jaar later rondde hij succesvol de opleiding logistiek medewerker af!
Dit gebeurt eerst op het terrein van Tielbeke maar later mag je ook daadwerkelijk de weg op voor de echte praktijkervaring. Als ik informeer of Martijn weleens stiekem heeft gereden om rijervaring op te doen, reageert hij als volgt; “Gelukkig heb ik veel ervaring tijdens mijn werk als loodsmedewerker opgedaan, hierbij heb ik vaak de vrachtwagens moeten rangeren en voor het dock moeten zetten. Dus nee, ik hoefde niet stiekem te rijden maar mocht veel rijervaring opdoen tijdens mijn vorige opleiding.”
Martijn rondde vervolgens ook de BBL-chauffeursopleiding met succes af en met een rijbewijs C in de pocket mag hij dan nu echt eindelijk zelfstandig de weg op met een vrachtwagen! Aan de slag als vrachtwagenchauffeur stukgoed door Noord- en Oost Nederland!
Ik ben vooral heel erg benieuwd naar de eerste werkweek als chauffeur en informeer hier dan ook naar. Martijn geeft aan dat hij hier echt naar uitgekeken heeft en dat hij vooral merkt dat de praktijkervaring en het kalm blijven je bij iedere situatie kan helpen. “Geen dag of rit is hetzelfde. Door smalle straten manoeuvreren geeft een enorme kick als dat soepel verloopt!”.
“IN DRIE JAAR TIJD ZIT IK NU TOCH MOOI OP DE VRACHTWAGEN!”
Doorgroeien naar chauffeur CE
Werken bij Tielbeke als chauffeur kan voor diverse opdrachtgevers. Op dit moment rijdt Martijn als vrachtwagenchauffeur stukgoed voor zowel zakelijke als particuliere ontvangers. Als ik hem vraag waar hij zichzelf over vijf of tien jaar ziet en of dat nog bij Tielbeke is knikt hij vol overtuiging. “Ik kan niet wachten om mijn CE rijbewijs te behalen en diverse ritten te mogen maken. Ik ervaar Tielbeke als een heel fijne werkgever die zeker rekening houdt met je privéleven met bijvoorbeeld de mogelijkheid voor een vier-daagse werkweek”. Hij geeft hierbij aan dat het hem niet uitmaakt waar hij dan naartoe moet rijden of met welk type vracht, zolang hij maar vrijheid heeft en iets van de wereld mag
“IK KAN NIET WACHTEN OM MIJN CE RIJBEWIJS TE BEHALEN EN DIVERSE RITTEN TE MOGEN MAKEN”
Meer weten over het vak van vrachtwagenchauffeur? Kijk op de pagina chauffeur CE vacature.
Door onze reporter – De 29-jarige Gerben van Buiten is als pendelchauffeur een belangrijke spil in het productieproces van vrachtwagens. Hij rijdt langs vaste adressen en moet veel geduld hebben. Maar zich vervelen? Dat doet hij nooit!
Op een koude vrijdagochtend ontmoet ik Gerben voor het warehouse van Tielbeke in Zwolle. Een rustige jongeman met een vriendelijk voorkomen. We stappen snel de warme cabine in en vertrekken richting Hasselt. Het valt me op dat er geen oplegger achter de cabine zit. Ook hoeft Gerben geen ritgegevens op te halen. “Die krijg ik gewoon per mail”, legt hij uit. “En de oplegger halen we op bij een logistiek bedrijf in Hasselt. Daar staat een al voorgeladen trailer klaar.”
Vrachtwagenonderdelen vervoeren
Gerben is namelijk pendelchauffeur. Hij rijdt onder andere tussen locaties in Zwolle, Hasselt en Meppel om onderdelen van vrachtwagens te vervoeren. Ook staat er een transportbedrijf dat onderdelen verscheept op de route, net als een partij die verantwoordelijk is voor de afbraak van pallets. Het verbaast me hoeveel logistiek er komt kijken bij het produceren van een vrachtwagen.
Geduld hebben
Aangekomen op het eerste adres blijkt de trailer nog leeg. Gerben haalt zijn schouders op: “Je weet nooit precies wat je kunt verwachten. Maar het is niet erg, we hebben de tijd.” Zo te zien maakt Gerben zich niet snel druk. Je moet dan ook veel geduld hebben als pendelchauffeur, vertelt Gerben. “Je bent vaak aan het wachten. Soms een kwartiertje tijdens het lossen. Maar soms ook wat langer, bijvoorbeeld als een bepaald onderdeel er nog niet is. Daar moet je wel tegen kunnen.”
“IK VIND HET HEERLIJK. IK MAAK SOMS LANGE DAGEN, MAAR HET IS GEEN ZWAAR WERK.”
Koffie drinken
Wat doe je dan al die tijd, vraag ik mij af. Gerben glimlacht: “Ik haal koffie, maak een praatje met de loodsmedewerkers of ik kijk wat op mijn telefoon.” Ik kan mij ergere banen voorstellen. Maar toch, gaat het dan nooit vervelen? Gerben ontkent: “Niet iedereen is het met mij eens, maar ik vind het heerlijk. Ik maak soms lange dagen, maar het is geen zwaar werk.”
De inmiddels volgeladen trailer is weer aangekoppeld en we rijden naar het warehouse aan de overkant van de weg. Na het lossen helpt een loodsmedewerker bij het vastmaken van het trailerdoek.“Dat doen we alleen hier hoor!” roept hij. Om er vervolgens met pretogen aan toe te voegen: “Dan zijn de chauffeurs ten minste snel weer weg.” De mannen moeten lachen.
Mee eten in de kantine
Het contact met de loodsmedewerkers is voor Gerben dan ook een groot pluspunt van de pendelritten. Zijn route is niet altijd hetzelfde, maar de locaties vaak wel. “Ik heb hiervoor stukgoed gereden, maar dan kom je steeds bij andere mensen. Hier ken ik de meeste loodsmedewerkers ondertussen. Ik eet zelfs mee in de kantine.”
Detailhandel
Het was nooit zijn droom om vrachtwagenchauffeur te worden. Gerben werkte jaren in de detailhandel. “Op een gegeven moment wilde ik iets anders. Als 5-jarige ging ik wel eens met mijn oom mee in de vrachtwagen. Daar heb ik goede herinneringen aan. Dus ik dacht, vrachtwagenchauffeur, waarom ook niet?”
Opleiding binnen Tielbeke
Zo gezegd, zo gedaan. Gerben startte met een opleiding tot vrachtwagenchauffeur bij Deltion. Maar het bedrijf waar hij destijd werkte bood geen mogelijkheid om rijervaring op te doen. Zijn docent tipte Gerben om het eens bij Tielbeke te proberen. “Ik kon toen overgezet worden en heb mijn opleiding binnen 1,5 jaar afgerond bij Tielbeke.”
IK WEET WAAR IK AAN TOE BEN EN ZIT HIER HELEMAAL OP MIJN PLEK.
Het grotere werk
Na ervaring op te hebben gedaan met een bestelbus en een bakwagen, was het wat Gerben betreft tijd voor het grotere werk. Hij gaf dit aan bij zijn leidinggevende en kon al snel als pendelchauffeur aan de slag. Dit doet hij vier dagen per week, met woensdag als vaste vrije dag. Af en toe pakt hij ook een zondag mee om naar Breda te rijden. “Prettig voor de afwisseling en voor mijn portemonnee. Op zondag krijg je namelijk dubbel uitbetaald.”
Helemaal op mijn plek
Iets wat Gerben goed van pas komt, want in februari verhuist hij naar zijn eigen stekkie in Hoogeveen. Inmiddels zijn we alweer in Zwolle en zet Gerben mij af. Zelf rijdt hij weer naar Hasselt om een volgende lading op te pikken en af te leveren. Op de vraag of hij dit werk nog lang wil blijven doen is hij duidelijk: “Zolang deze pendelroutes bestaan blijf ik chauffeur bij Tielbeke. Ik weet waar ik aan toe ben en zit hier helemaal op mijn plek.”
Meer weten over het vak van vrachtwagenchauffeur? Kijk op de pagina chauffeur CE vacature.
Door onze reporter – Met haar hoogblonde haar, glimmende handtas en salade voor onderweg haalt Wendy van Echten in één klap alle vooroordelen over vrachtwagenchauffeurs onderuit. Ik kan niet wachten om de nog maar 23-jarige Nieuwleusense te vragen hoe het is als vrouw in deze mannenwereld.
Vandaag rijd ik met haar mee door Noord-Nederland om stukgoed weg te brengen. Het is een zonnige maandagmorgen en nadat Wendy haar roze beker heeft gevuld met koffie is het tijd om te vertrekken.
Wendy was nooit van plan om vrachtwagenchauffeur te worden, vertelt ze me onderweg naar het eerste adres in Tynaarlo. “Als klein meisje wilde ik bakker worden.” Deze droom heeft Wendy al op jonge leeftijd waargemaakt. Maar toen de bakkerij sloot moest ze op zoek naar ander werk. Via een vriendin en tevens ex-collega komt ze bij Tielbeke terecht.
IK HAD NIKS MET VRACHTWAGENS”
“Ik had helemaal niks met vrachtwagens. Maar ik dacht, ik ga gewoon die opleiding doen en dan zie ik het wel. Nou, dat is mij hartstikke goed bevallen. Ik heb het super naar mijn zin.” Wendy volgde een opleiding binnen Tielbeke, waarbij ze wekelijks vier dagen werkte en één dag les kreeg. De lessen volgde ze gewoon bij Tielbeke, die een eigen chauffeursopleiding heeft. Inmiddels is Wendy zo’n 5 jaar aan de slag als chauffeur en ik ben reuze benieuwd hoe ze zich staande weet te houden tussen de mannen.
Volgens de nuchtere Wendy valt het allemaal wel mee. “Tegenwoordig zijn er steeds meer vrouwelijke chauffeurs, zeker in Nederland”, legt ze uit. “Maar in Duitsland is het anders. Laatst was ik daar ergens aan het lossen. Ik had op gegeven moment wel vijf toeschouwers. ‘Das ist eine Frau!’, riepen ze vol ongeloof naar elkaar. Ik moet daar wel om lachen.”
Ook in Nederland is het soms nog even wennen voor klanten. Vaak gaan ze er automatisch van uit dat Wendy met een bestelbusje komt als ze haar stem door de telefoon horen. “Ze zeggen dan: ‘Zet hem maar gewoon naast de deur!’ Als ik dan met mijn vrachtwagen aan kom rijden schrikken ze wel even.”
Wordt Wendy dan ook anders behandeld dan haar mannelijke collega’s? “Ja, soms wel”, geeft ze toe. “Dan willen klanten me helpen tillen, terwijl ik het prima zelf kan.” Ook moet ze zich soms extra bewijzen. “Als ik twee keer achteruit moet insteken dan staan daar wel eens wat mannen bij te lachen. Dan heb ik het idee dat ik extra goed mijn best moet doen. Terwijl ze er zelf misschien wel zes keer over doen.”
JONGENS, HOE GAAN WE DIT NOU WEER DOEN?”
Als ik zo zie hoe Wendy de vrachtwagen in onmogelijke bochten weet te manoeuvreren hoeft ze zich volgens mij nergens druk om te maken. Dit is ook juist wat het vak volgens haar zo leuk maakt. “Soms denk ik: ‘Jongens, hoe gaan we dit nou weer doen?’ Maar als ik dat ding dan toch achteruit door een smal straatje krijg geeft mij dat een goed gevoel. Een soort overwinning op mijzelf.” Niet veel later rijden we door zo’n smal straatje in Groningen en ik snap wat ze bedoelt.
Inmiddels rijdt Wendy zowel in binnen- als buitenland. Geregeld slaapt ze in de cabine, zo’n 2 á 3 nachten per week. Gek genoeg geeft dit haar veel rust. Want thuis kan Wendy moeilijk stilzitten. “Er zijn altijd dingen die gedaan moeten worden. De was, even met de stofzuiger door het huis. Voor ik op bed lig is het zo een paar uur verder. Maar de volgende ochtend moet ik er wel weer vroeg uit. Daarom dacht ik, dit moet anders.”
Wendy vervolgt dat Tielbeke heel flexibel is. “Als je wilt kun je iedere dag om 18:00 uur thuis zijn, maar ik vind die vaste ritten minder leuk. Liever rijd ik internationaal en slaap ik onderweg. Als de dag erop zit parkeer ik mijn vrachtwagen en ga ik wat eten. Vaak neem ik nog een douche en dan is het bedtijd. De volgende ochtend ben ik direct al in de buurt van het eerste losadres. Dat bevalt me veel beter dan iedere dag naar huis rijden.”
JE DOET GEWOON JE DEURTJES OP SLOT”
Dit roept direct wat praktische vragen bij me op. Want waar douche je dan? En hoe doe je dat als je naar de wc moet? Dat lijkt me toch lastig soms. Wendy moet lachen. “Dat is wel een ding ja, maar gelukkig hebben bijna alle tankstations en parkeerplaatsen een toilet en vaak ook een douche. Ik zorg er wel voor dat mijn blaas leeg is voor ik ga slapen. En ‘s ochtends haast ik me naar de eerste klant. Ook heb ik voor de zekerheid altijd een emmer bij me,” vertrouwt Wendy me toe. “Maar die gebruik ik eigenlijk nooit.” Toch lijkt het mij een handige tip om mee te nemen in dit verhaal.
Dat je geen luxe hoeft te verwachten lijkt me logisch, maar voelt Wendy zich ook wel eens onveilig in de cabine? “Nee, maar ik ben ook niet bang aangelegd. Wel zorg ik altijd dat ik op een plek sta met meerdere chauffeurs. Of ik parkeer onder een lantaarnpaal of bewakingscamera. Maar je doet gewoon je deurtjes op slot en dan is er niks aan de hand.”
Wendy is dan ook een stoere meid die zich prima weet te redden als vrachtwagenchauffeur. Voor we afscheid nemen kom ik erachter dat dit in groot contrast staat met haar hobby’s. Ze is namelijk thuiskapster, toneelspeelster en was tot voor kort majorette. Volgens Wendy gaat dit prima samen en kan iedereen chauffeur worden: “Iedereen kan het leren. Ik kon het eerst ook niet. Ik had helemaal niks met vrachtwagens of wegen. Maar nu heb ik alles goed voor elkaar. En ik wil hier voorlopig ook niet meer weg.”
Wendy haar collega worden? Bekijk onze vacatures! Het is ook mogelijk om je via Tielbeke te laten omscholen tot chauffeur.
Meer weten over het vak van vrachtwagenchauffeur? Kijk op de pagina chauffeur CE vacature.
