In de cabine bij vrachtwagenchauffeur Bianca

Door Evelien Wolting – Passie, power en een plezierige collega; dit is in een notendop chauffeur Bianca Davidson. Wat zorgt ervoor dat zij plezier in haar werk heeft? Hoe houdt zij zich staande tussen de veelal mannelijke collega’s in de transportwereld en hoe zorgt zij voor de juiste balans tussen werk en privé? Ik had het genoegen om een dagje met deze enthousiaste collega mee te mogen rijden en een kijkje in haar “chauffeurswereld” te nemen.

Kilometers maken

Als ik enkele minuten in de chauffeurskantine zit van het distributiecentrum van een grote supermarktketen in Zwolle, komt een vrolijk zwaaiende dame en met een grote glimlach op haar gezicht binnen. Bianca heb ik al eens binnen Tielbeke mogen ontmoeten en ze vraagt enthousiast of ik er klaar voor ben om haar bijrijder van vandaag te zijn. Ze begint te vertellen dat ze haar wagen al aan het juiste dock heeft staan voor het laden van verse producten en zich reeds heeft aangemeld om te gaan laden. “Ga je mee, dan gaan we alvast laden en hebben we genoeg tijd om te kunnen kletsen! We hebben twee adressen om te lossen in Groningen en mogen heerlijk kilometers maken vandaag.”

“HET IS EEN PRACHTIG BEROEP! JE HEBT VEEL VRIJHEID, DE ONDERLINGE SFEER BIJ TIELBEKE VOELT HAAST ALSOF JE MET FAMILIE WERKT EN IK RIJD IN EEN SUPER GAVE WAGEN. WIE WIL DAT NOU NIET!”.

Ze staat haar mannetje

Bianca is ietwat klein van stuk maar dit weerhoudt haar zeker niet om haar werk goed te kunnen uitvoeren. Tijdens het laden krijgt ze het isolatieschot in de oplegger voor de koeling van de producten niet helemaal goed naar beneden, het blijkt bovenaan klem te zitten. Ze vraagt een medewerker van het distributiecentrum die haar helpt met laden of hij haar kan assisteren. Als ik haar vervolgens vraag of zij vaker hulp inschakelt begint ze te lachen. “Ik kan met heel veel mensen goed overweg en ben zeker niet bang aangelegd om hulp te vragen. We moeten het immers samen doen. Het distributiecentrum is erbij gebaat dat mijn oplegger snel is geladen en ik kan zo vlot mijn rit gaan starten!”. Ook met de vele rolcontainers met onder andere meloenen, dozen vol melkpakken en nog meer zware producten heeft Bianca geen enkele moeite om deze juist te positioneren in de oplegger. Ik zie dat ze hier veel ervaring in heeft als vakbekwaam chauffeur en ze staat zeker haar mannetje! Binnen zeer korte tijd heeft ze de oplegger geladen met ruim 50 rolcontainers en kratten.

Wanneer we in de truck stappen om te gaan starten met de eerste rit vraag ik haar hoe zij het ervaart als vrouw in de transportwereld waarin veelal mannelijke collega’s werken.
“Niet alleen bij Tielbeke, maar in de transportsector in het algemeen, zie je tegenwoordig gelukkig veel meer vrouwen. Het eeuwenoude stigma dat het chauffeursvak een mannenberoep is, is allang verdwenen. Het is een prachtig beroep! Je hebt veel vrijheid, de onderlinge sfeer bij Tielbeke voelt haast alsof je met familie werkt en ik rijd in een super gave wagen. Wie wil dat nou niet!”.

Juiste balans werk en privé

Het is vandaag vrijdag en dit is dan ook de eerste werkdag
van Bianca deze week. Als ik haar vraag waarom haar
werkweek nu pas start geeft ze aan dat ze dit heeft afgestemd
met haar leidinggevende en de planning om een juiste balans te hebben tussen werk en privé.
“Ik rijd graag in het weekend. Veel van mijn vrienden werken in de horeca en zijn net als ik doordeweeks vrij.
Zo heb ik genoeg tijd om ook mijn sociale contacten te hebben!”

“IK RIJD GRAAG IN HET WEEKEND. VEEL VAN MIJN VRIENDEN WERKEN IN DE HORECA EN ZIJN NET ALS IK DOORDEWEEKS VRIJ. ZO HEB IK GENOEG TIJD OM OOK MIJN SOCIALE CONTACTEN TE HEBBEN!”

Ook met haar familie heeft ze een hechte band en deze ziet ze regelmatig. “Mijn familie is woonachtig door het hele land. Onlangs werd ik door mijn nichtje uitgenodigd om te gaan barbecueën in het zuiden van het land. Toevallig had ik daar een rit met overnachting en kon hierdoor iets langer blijven dan ik gebruikelijk zou doen. ’s Avonds heeft zij mij afgezet bij mijn vrachtwagen waarin ik ook heb overnacht en de volgende ochtend kon ik meteen aan het werk zonder lang te moeten reizen. Handig toch!”

Eerste adres om te lossen

Ik merk dat Bianca heel sociaal is, niet alleen wat ze vertelt over haar familie en vrienden, ook naar mij toe is ze een open boek en heeft ze een goede dosis humor. We kletsen een eind weg en voor we het doorhebben rijden we het centrum van Groningen al in. Het eerste adres om te lossen is een onbekend adres voor Bianca, namelijk het Stationsplein. Een enorm drukke plek om te lossen maar dit lijkt haar absoluut niet te deren. Behendig stuurt ze de wagen naar de zijkant van de straat waar een aantal medewerkers van de supermarkt haar staan op te wachten.

Bianca bespreekt de vrachtbrief met één van hen en begint ondertussen de laadklep al naar beneden te doen. De rolcontainers plaatst Bianca op de laadklep en de supermarktmedewerkers halen deze er vervolgens af. Na slechts een handjevol rolcontainers groet Bianca de medewerkers en we vervolgen onze weg naar het tweede filiaal. “Bij het tweede filiaal, met nog ruim 40 rolcontainers, doe ik er denk ik iets langer over” grapt ze.

Fit bij Tielbeke

Iets verderop mogen we lossen bij het tweede filiaal in Groningen. Ook hier wordt Bianca opgewacht door een aantal supermarktmedewerkers om haar te assisteren bij het lossen van de goederen. Inderdaad een flinke klus want de oplegger moet leeg! Als ze bijna bij het lossen is gekomen van de laatste containers, zie ik enkele zweetdruppeltjes op haar voorhoofd. “Fit bij Tielbeke!” zegt ze lachend. “Goed initiatief van Tielbeke om vitaliteit bij de werknemers te stimuleren maar voor mij is het niet nodig zoals je ziet”, knipoogt ze. Wanneer de goederen volledig gelost zijn en ze de emballage geladen heeft, krijgt ze een bakje koffie aangeboden van een supermarktmedewerker. “Kan ik even rustig het papierwerk invullen en alvast mijn pauze nemen”.

“FIT BIJ TIELBEKE!” ZEGT ZE LACHEND. “GOED INITIATIEF VAN TIELBEKE OM VITALITEIT BIJ DE WERKNEMERS TE STIMULEREN MAAR VOOR MIJ IS HET NIET NODIG ZOALS JE ZIET”

Terug naar Zwolle

Na haar pauze stappen Bianca en ik weer in de truck om op de terugweg de emballage te lossen bij een groot recyclingbedrijf in Zwolle. Van daaruit rijden we weer retour naar het distributiecentrum waar we de werkdag ook begonnen zijn. “Jij mag absoluut vaker mee!” zegt Bianca met een grote glimlach. “Ik vond het heel gezellig en het is goed dat collega’s van kantoor ook eens bij ons komen kijken en ervaren wat het chauffeursvak nu inhoudt.” Ik neem afscheid van Bianca en wens haar succes met de rest van haar werkdag.