Zodra de 31-jarige vrachtwagenchauffeur Paul Brinkman thuis komt van zijn werk staat hem een gezellige drukte te wachten. Terwijl zijn vrouw Linda roert in een grote pan chili con carne hebben tweelingbroertjes Milan en Levi (5) en jongste zoon Jari (2) de grootste lol om hun zonnebrillen. Die dragen ze op de kop en dat moet iedereen natuurlijk zien. Als ook de hond een aai heeft gehad is het tijd om aan tafel te gaan. Vandaag gezellig met het hele gezin.
Dit is niet altijd het geval, want zowel Paul als zijn vrouw zijn soms laat thuis. Als vrachtwagenchauffeur maakt Paul geregeld lange dagen. De Deventenaar staat om 4 uur ‘s ochtends op en weet nooit precies hoe laat hij thuis komt. Zolang hij maar op tijd thuis is om zijn kinderen naar bed te brengen heeft hij er vrede mee. “Dat moment is voor mij heel belangrijk,” vertelt Paul terwijl hij lachend een stuk rijst uit de wenkbrauw van Levi plukt.
IK HAD DIT VEEL EERDER MOETEN DOEN.
Bij zijn vorige baan lukte dit niet altijd. Paul werkte in ploegendienst waardoor hij zijn kinderen soms drie dagen achter elkaar niet zag. “Dat ging me echt tegenstaan”, vertelt Paul. Hetzelfde geldt voor de kou van de diepvriescel waarin hij jarenlang werkte. “Het is daar altijd -23 graden. Dat houd je niet je hele leven vol. Ik kreeg steeds meer klachten en ging met tegenzin naar mijn werk. Het werd tijd voor wat anders.”
Zodoende bezocht Paul een banenmarkt in Zwolle, waar hij de stand van Tielbeke tegenkwam. Al van kinds af aan wilde Paul eigenlijk vrachtwagenchauffeur worden, maar het is er nooit van gekomen. Toen Paul zag dat hij zich bij Tielbeke kon laten omscholen twijfelde hij dan ook geen moment. “Ik heb mij ter plekke aangemeld en nog diezelfde avond mijn C.V. opgestuurd. Een week later mocht ik op gesprek komen.” Een jongensdroom komt uit.
Nu geniet Paul dagelijks van zijn werk als vrachtwagenchauffeur. “De vrijheid, dat vind ik het mooiste,” vertelt Paul. “En dat ik overal in Nederland kom.” Zijn mooiste rit reed hij in Zeeland, waar hij genoot van de natuur, de kleine dorpjes en smalle straatjes. Paul heeft duidelijk zijn plek gevonden. “Ik had dit veel eerder moeten doen.”
Nadelen
Ook zijn vrouw Linda is het hiermee eens. Paul is zichtbaar vrolijker sinds hij bij Tielbeke werkt. “Maar”, geeft ze toe, “het is wel lastig dat ik nooit weet hoe laat hij thuis is. Het is een heel geregel soms.” Zelf zou Paul ook graag vaker mee willen eten, zoals vanavond. “Natuurlijk heb ik dat het liefst”, erkent hij. “Maar iedere baan heeft zo zijn nadelen. En ik zit hier echt op mijn plek, dus mij hoor je niet klagen.”
Zijn enthousiasme weet Paul ook over te brengen op de tweeling, die smult van de verhalen over papa’s werk. Vooral als er iets stuk is hangen ze aan zijn lippen. En als er dan een keer iets mis is met de gezinsauto, noemen ze alle onderdelen op. ‘Zijn het de remmen? Is het de versnelling? Zijn het de schokbrekers?’ De jongens lijken ware monteurs in spé.
DIE VRIJE DAG MAAKT ALLES GOED
Ook zijn ze al eens een dagje mee geweest in de vrachtwagen. Maar of ze later zelf ook vrachtwagenchauffeur willen worden, dat weten de jongens nog niet. Voor nu zijn er in ieder geval veel belangrijkere zaken. De borden zijn namelijk leeg en de speeltuin wacht. Na goedkeuring van Linda stormt de tweeling snel van tafel.
Als alle rijstkorrels zijn opgeruimd speelt Paul ook nog even met de jongens. Een moment waar hij echt van geniet. En zodra de kleintjes op bed liggen drinkt hij graag nog een kop koffie met zijn vrouw. Maar, niet tot laat, want het is weer vroeg dag. Behalve op vrijdag. Dan zijn Paul en Linda allebei vrij. De vierdaagse werkweek ziet Paul dan ook als een groot voordeel. “Lange dagen of niet, die vrije dag maakt alles weer goed.”
Doe de test en in een paar stappen weet je of we bij elkaar passen!
